از وحشيانه ترين حلقه هاي توطئه ي دشمن كه براساس نقشه هاي شيطاني و شوم، براي هدم اساس اسلام طراحي شده بود، هجوم وسيع نظامي و شروع جنگي بود كه دشمن با استفاده از جاه طلبي و غرور حكام عراق طراحي كرد و به راه انداخت . اين جنگ كه با شعارهاي قومي و با هدف تجزيه ي ايران و به اميد فتح سه روزه ي تهران و سقوط نظام اسلامي آغاز شد، خرابيهايي در دو كشور و در منطقه به بارآورد كه كم نظير بود و جنايتهايي در دفتر تاريخ به ثبت رساند كه تا كنون نظير آن مشاهده نشده بود .
ملت رشيد ايران به دفع تجاوز برخاست و با دفاع مقدس از كيان اسلام و ميهن اسلامي، سيلي محكمي بر دشمن نواخت و با سلاح و صلاح و در سايه ي رهبري ولي خدا، آن چنان حماسه ي استقامت و رشادت مظلومانه و سرسختانه يي سرود كه در تاريخ، به مثابه ي درس بزرگي باقي خواهد ماند و صراط مستقيم مبارزان و آزاديخواهان را ترسيم خواهد كرد . عنايت خدا در نصرت مظلومان و غلبه ي لشكريانش، بر همه ظاهر شد و اين مرحله از توطئه ي دشمن ناكام ماند و ذليل و شكست خورده و نادم و خسارت ديده، با پرونده يي مالامال از جنايت، به تغيير حيله پرداخت .
در طول جنگ، دشمن به جاي تسليم شدن در برابر حق و تن دادن به عدالت، پيوسته به لجاج و عناد خود افزود و با طرحهاي پيچيده و لشكركشي به خليج فارس و ايجاد فشار اقتصادي و تجهيز عراق براي حمله به مراكز صنعتي و اقتصادي و مسكوني، كمك در تهيه ي سلاح شيميايي، آخرين تلاشهاي خود را به كار برد؛ ولي در آن مقطع نيز جز رسوايي بيشتر، چيزي نصيب آنان نشد . در اين مقطع، با حيله و فريب، شعار جنگ به شعار صلح تبديل شد و اين در حالي بود كه وحشيانه ترين و نامردمي ترين اعمال خصمانه از سوي عراق و حاميانش، در جنگ و حواشي آن به وقوع مي پيوست .
آنچه از حماسه و شجاعت و قدرت و صلابت و فتح رزمندگان اسلام در اين مدت گذشت و آنچه از ايثار و قدرت روحي و توكل به خدا و اعتماد به نفس كه ملت بزرگ ما از خود نشان دادند، با هيچ بيان قابل توصيف نيست . آري، صحيفه ي دل و لوح ذهن پرخاطره ي آزاد مردان و شيرزنان و غيور رزمندگان و دلير بسيجيان ملت ما را كه مدرنترين سلاحهاي ابرقدرتها در برابر اراده ي پولادين آنان خنثي گرديده است، به آساني نمي توان در هيچ گزارشي ترسيم كرد؛ مگر آن كه همه ي كساني كه توانايي نگارش و سرايش، ترسيم و تجسم دارند، ديده ها و يافته هاي خود و ديگران را هنرمندانه به نظم و نثر و تصوير درآورند .

در اين جا، از همه ي نگارندگان حوادث جنگ و همه ي كساني كه توان انجام وظيفه در اين مهم را دارند، درخواست مي كنم از ثبت و ضبط جزييات اين دوران غفلت نكنند و اين گنجينه ي تمام نشدني را براي آيندگان به وديعه بگذارند . اين دوره، دوره ي ذخيره ي نيروي محركه ي تاريخ و الهامبخش امم است .
وعده ي ظهور قومي را كه «اذلة علي المؤمنين اعزة علي الكافرين يجاهدون في سبيل الله و لايخافون لومة لائم» (1) باشند، در سيماي پارسايان شب و شيران روز مي توان مشاهده كرد كه در اين دوران، معركه ي جنگي نابرابر را ميداندار بودند و قدرت الهي را در فتوحات فجر و ظفر و كربلا و خيبر نمودند و ثبات قدمشان، آيات فتح را تفسيري روشن بود و همت بلند و عزم راسخشان، اراده ي الهي را مظهري آشكار .

اما آنچه از اين مرحله باقي ماند، جز خسران و شكست براي دشمن و سربلندي و افتخار براي ايران اسلامي نبود . صدور قطعنامه ي 598 در سال 1366، عكس العمل ناگزيري بود كه در برابر شكستهاي رژيم متجاوز عراق، از سوي قدرتهاي حمايت كننده ي او زمينه سازي شد و از شوراي امنيت صادر گشت . اين قطعنامه كه زير فشار سهمگين رزمندگان اسلام بر پيكر دشمن صادر شد، سندي است كه شعار دفاع مقدس ما در آن تأمين گرديده بود و اجراي كامل آن، دشمن را به شكست قطعي مي رسانيد و لذا هرگز جمهوري اسلامي آن را رد نكرد . آنچه براي ايران اسلامي مطرح و موجب عدم شتاب در قبول آن مي شد، اصرار بر تنبيه متجاوز به قدر كافي در ميدانهاي نبرد و نيز بي اعتمادي در اجراي ميثاقهاي بين المللي توسط قدرتهاي بزرگ بود .
از صدور قطعنامه تا قبول رسمي آن از سوي جمهوري اسلامي، دنيا شاهد سنگينترين ضربات نيروهاي اسلام بر دشمن و فتوحات بزرگ رزمندگان ما بر دشمن در جبهه هاي جنگ از سويي و فشارهاي همه جانبه از سوي حاميان رژيم عراق عليه ايران اسلامي از سوي ديگر بود . حصر اقتصادي، حمله به تأسيسات ما در خليج فارس و تمركز بي سابقه ي نيروهاي نظامي امريكا و ناتو در اطراف مرزهاي آبي و هوايي و حتي تجاوز به آنها، بخشي از اين فشارها بود؛ به طوري كه تقريبا هيچ فشار ممكن باقي نماند، مگر آن كه بر ملت ايران وارد شد و رژيم امريكا تقريبا به طور مستقيم وارد صحنه شد . تهديدها، بمبارانهاي وسيع شيميايي و جنايت حمله به شهرها و هواپيماي مسافربري و كشتي غيرنظامي و اثبات اين كه استكبار در حمايت از عراق آمادگي براي دست يازيدن به هر جنايتي دارد، بخشي از حوادث اين دوران است و جا دارد در موقع مقتضي، اين حقايق هشداردهنده براي ملت ايران شكافته و برملا گردد .
قبول قطعنامه ي 598 از سوي جمهوري اسلامي و رهبر عظيم الشأن فقيد آن، توطئه ي وسيع دشمن را بار ديگر با هدايت الهي به خود او برگرداند و دشمن را كه تحت شعار صلح طلبي، به هر جنايتي دست مي زد، خلع شعار كرد . شايد مشيت الهي بر اين بود كه با قبول قطعنامه، حقانيت جمهوري اسلامي بيش از پيش در جهان آشكار شود و ملت ايران به هدفهاي اساسي خود در سطح بين المللي نزديكتر گردد .
با اين ابتكار جمهوري اسلامي، دشمن در دو راهي شكست قرار گرفت: اگر اجرا شود، ايران اسلامي به خواسته هاي خود رسيده است و اگر اجرا نشود، داعيه ي هميشگي جمهوري اسلامي مبني بر لزوم قطع ريشه ي تجاوز و رابطه ي ميان تجاوز عراق و حاكميت سلطه در جهان و اين كه رژيم عراق در ادعاي صلح طلبي صداقت نداشته است، به اثبات مي رسد و بي اعتمادي به قرارهاي ساخته ي قدرتها كه جمهوري اسلامي همواره مدعي آن بوده است، در ميان ملتها رايج خواهد شد و آنها را بر تكيه ي فقط به نيروي خويش، تشويق خواهد كرد .

حكام سبكسر عراق كه در طول جنگ عملا نشان داده اند از تشخيص مصالح عاجزند، اين بار نيز زيانبارترين راه را گزيدند؛ يعني ابتدا با حمله به ايران و نديده گرفتن شعارهاي خود در قبول قطعنامه، بي اعتباري سخن و عمل خود را به ديرباورترين اشخاص هم ثابت كردند و البته وقتي با حضور بي نظير رزمندگان در جبهه، مجبور به عقب نشيني در بخش عظيمي از مرزها شدند، يك بار ديگر آزموده را آزمودند . با تعلل در اجراي قطعنامه، باز هم اقدامي ديگر در جهت عكس منافع سياسي و اقتصادي و نظامي و حيثيتي خود انجام دادند و جهالت و آزمندي خود را به اثبات رساندند .
نگهداشتن بخشي از اراضي ايران اسلامي كه عمدتا دزدانه و پس از آتش بس تصرف شده، به قيمت تعطيل قطعنامه يي كه مدتها دم از اجراي آن مي زده اند، جز نكبت و پشيماني، چيزي براي آنها به ارمغان نخواهد آورد و اين حيله ي شيطاني نيز به خود آنان بر خواهد گشت: «ولايحيق المكر السيئي الا باهله» (2). آنان دير يا زود، مجبور به تخليه ي اين اراضي خواهند شد و همه مي دانند كه ايران انقلابي، حضور متجاوز غاصب پليد را در مرزهاي خود، زمان درازي تحمل نخواهد كرد و به طور حتم خسارتي كه در اين مرحله نصيب متجاوز و منطقه خواهد شد، مانند گذشته خسارتي سنگين خواهد بود . اگر يك سال پيش، صدام به اجراي قطعنامه تن داده بود، اينك اسرا برگشته، اروند لايروبي شده و صلح مستقر گرديده و پيشرفت بازسازيها چشمگير بود . آنچه از تعلل رژيم عراق در عمل به قطعنامه، تا كنون بر دو كشور وارد شده، و آنچه از اين پس وارد شود، مسؤوليتش بر دوش رژيم عراق و شخص صدام است .

ما هميشه و حتي در طول جنگ، مردم عراق را برادران مسلمان خود مي دانسته ايم و هيچ گاه جز خير براي آنان در دل نداشته ايم و حتي در اوج شرارت هاي دشمن، برخوردهاي اسلامي و انساني ما با مردم عراق كه ذكر آن خارج از مقال است گواه صادق ما بر اين مدعا بوده است . قاطعانه اعلام مي كنم كه ملت عراق از وضع فعلي و پيامدهاي آن سودي نخواهد برد و ما نه تنها به خاطر منافع خود، بلكه به دليل آنچه بر منطقه و جهان اسلام مي گذرد، اين وضع را رد مي كنيم و حكام عراق را به قبول حق و دوري از لجاجت فرا مي خوانيم .

پي نوشت:
1) مائده: 54
2) بحارالانوار، ج 78 ، ص 231

منابع :حديث ولايت، ج 2، ص 149، دفتر مقام معظم رهبري؛